Kvenmannsveskið - þetta hræðilega, hræðilega svarthol.......

Jú, það er í veskinu mínu segir konan. Það sprettur út á mér kaldur angistarsviti sem á augabragði er búinn að breyta bolnum mínum í óundna skúringartusku. Kalda.

Í veskinu!

Ég verð að fara í VESKIÐ! Handtöskuna hennar!!! 

Ég tek það fram að ég hef ekki verið talinn kveif síðan ég komst til manns en hvert einasta mannsbarn á sín mörk. Að vera á sjó í kolvitlausu veðri, klífa fjöll, vinna erfiðisvinnu í 2 og hálfan sólarhring samfleytt. Verða fyrir alvarlegum áföllum, slysi. Missa næstum löpp, slíta framan af fingri. Skilja, missa ástvini.

Já já ég hef upplifað þetta og það er sagt að tíminn lækni öll sár. Eg er ekki endilega sammála því en það sem ég er að reyna að segja er að ég get tekist á við ýmislegt og sumt mjög erfitt.

En ekki kvenmannsveski.

Fyrir það fyrsta þá eiga konur aldrei OF MIKIÐ að veskjum og ef þú heldur að veskið sem var svo flott fyrir 3 mánuðum síðan sé enn málið ertu fáviti.

Í öðru lagi þá eru þessar skjóður sem fyrir þér eru bara pokar fyrir drasl viðkvæmur hlutur fyrir konur. Sko gagnvart öðrum konum. Þær vita alveg að þú hefur ekki hundsvit á kvenmannsveskjum. Og ef þú hefur það ertu bara vinkona.

Kvenmannsveski geta verið á alla vegu og ég veit ekki hvort það sé árstíðarbundið trend eða bara kemur og fer með minipilsum eða hvaða litir eru í tísku hverju sinni en sum kvenmannsveski finnst mér bara flott og önnur ekki.

En þessi grein fjallar ekki um það. Hún fjallar um þessar ógnvekjandi stundir þar sem okkur karlmönnunum er sagt að EITTHVAÐ sé bara í VESKINU!

Eitthvað sem við þurfum að sækja ÞANGAÐ!

Það gætu verið verkjatöflur, lyklar, sólarvörn, varasalvi, farsími (sem er samt gott af því að það er hægt að hringja um leið og maður leitar).

Engum karlmanni sem hefur verið sagt að það sé „bara í veskinu“  kæmi á óvart þó að hann myndi finna gamla myndaalbúmið úr brúðkaupinu sínu þar. Eða ársbókhald fjölskyldunnar með athugasemdum endurskoðandans. Eða varadekkið af bílnum sem þið selduð í fyrra.

„Það er í veskinu“ er ógnvænleg setning......  Samt er konan bara að meina veskið sem er í notkun núna. Ekki hin 52.

En hræðsla okkar karlanna sem væntanlega fær enga samúð þeirra kvenna sem gætu lesið þetta blogg á sér skýringu.

Við erum hræddir. Eiginlega skíthræddir!

Ef að kona getur verið með lyfjaskáp fjölskyldunnar, skó til skiptanna, varadekkið af bílnum, extra ábreiðu ef það skyldu koma gestir, afganginn af hádegismatnum, snyrtidótið, sokkabuxur, hárbursta og blásara, ársskýrslu fyrirtækisins og sólarvörn númer 2+4+6+12+36 auk sólarbrunakrems þe. before and after burn í einni skjóðu, hvað verður um okkur við að teygja handlegginn þarna niður?

Við gætum týnst ekki satt?

Og það er alveg óvíst hvort við gætum fundið yfirborðið aftur áður en veskið er komið úr tísku.

Mér finnst að konur sem lesa þetta ættu að hafa það í huga. Ef mennirnir þeirra skila sér ekki heim væri gott ráð að hvolfa úr gamla veskinu og skoða.....

....sko ef þær vilja fá þá aftur heim.

Konan mín bjargaði þessu að vísu alveg gagnvart mér. Ég er með GPS staðsetningartæki á mér og fer brosandi í veskið hennar. 

Er ég hálfviti? Lítil saga af smíðum.

Fyrir ári síðan sat ég fyrir framan tölvu og hannaði auglýsingar laus við þessa vosbúð og aðbúnað sem ég þar til nú hafði hingað til aðeins kynnst á sjó. Ég hafði að miklu leiti ráðið hvenær ég vann, ráðið kaffipásu, ráðið hvað ég tók að mér. Verið minn eigin herra. Að ég hélt.

Ég ligg á hnjánum við járnabindingar og frostið sem skellur á mér er hætt að trufla vinnuna. Mér svíður í kinnarnar eftir 16 klst. vinnu í yfir 30 m/sek. vind allan tímann. Stundum með hríðarbyl, stundum rigningu og stundum stuttum stillum. Sem eru alger guðsgjöf eftir að hafa henst um í rokinu ekki verandi fær um að fóta sig vegna þess. Hnén voru byrjuð að kvarta kl. 10 um morguninn enda dagurinn á undan hreint helvíti þar sem ég bograði á hnjánum og batt saman járn og nelgdi mót í 15 klst. Jaxlinn sem við vinnum hjá  lét sér fátt um finnast og ítrekaði að við þyrftum að klára. Kl. átta á morgun yrði steypubíll kominn og grunnarnir yrðu allir að vera tilbúnir fyrir steypu.

Við lögðum af stað á mánudagsmorgun í Borgarnes nánar tiltekið Fossatún þar sem við ætluðum að slá upp sökklum fyrir 3 sumarhús sem verkkaupinn hafði ráðið okkur í. Veðurspáin var að vísu ekki mjög hagstæð og frostið þennan dag auk væntanlegs storms ekki uppörvandi. Við komuna beið okkar Bensvörubíll frá fyrri hluta síðustu aldar og vinnuskúr á hjólum. Á palli vörubílsins var efnið í sökklana. Efnið sem átti að vera tilbúið og flokkað á hverjum byggingastað. Krani bílsins var í stíl við hann og virkaði eftir geðþótta. Sem var mestmegin þannig að virka ekki. Þannig að fyrstu klukkutímarnir fóru í burð og umstöflun á timbri og járni eða allt annað en smíðar.

Klukkan 2 vorum við farnir að urra af hungri en verkkaupinn var ekki alveg klár með gistingu og hvar við áttum að nærast og þessi "hádegismatur" endaði sem 2 kaldar pulsur á mann í Reykholti. Ég lofaði mér því að ef það yrði framhald á þessu mataræði væri ég farinn og sennilega hafa fleiri hugsað þannig. En þetta var skárra en ekkert og haldið áfram að vinna.

Ég fór með verkkaupanum að skoða gististaðinn. Fallegt fjögurra herbergja veiðihús. Innandyra beið okkar minnst 2ja vikna óhreint leirtau og tvö herbergi upptekin. Þarna gistu 3 pólskir smiðir. Átti ég að samþykkja þessa gistingu með okkur 6 í 2 herbergjum auk pólverjanna í 60m2 veiðihúsi? Nei ekki að ræða það og landeigandinn studdi mig. Það var hringt um alla sveit og reynt að redda gistingu fyrir 6 smiði. Í síðustu dagsskímunni skoðaði ég 3ja herbergja sumarbústað sem var ákveðið að láta duga þrátt fyrir að kyndingin væri í ólagi. Til að fullkomna daginn brunaði verkkaupinn með allan matinn sem var keyptur fyrir kvöldið með sér í bæinn. Hann var svo veðurhræddur að það komst ekkert annað að en að komast sem fyrst frá þessu veðravíti.

Á byggingarstað fyrsta bústaðarins var veðrið orðið svo vitlaust að það var ekki um neitt að ræða annað en að fergja timbrið og hætta.  

Morguninn eftir byrjaði með morgunmat á bæ sem fæðir litháana, lettana, ungverjana, pólverjana og okkur íslendingana sem vinna við bústaðina í nágrenninu. Matseljan var ekki alveg að trúa því að vera með svona hóp sem væru ALLIR íslendingar enda orðið jafnsjaldgæft og rjúpa á jólaborði.

Rok, rigning og slydda í bland við frost er ekki  draumaveðrið til að vinna við smíðar í. Sérstaklega ekki þegar gallinn þinn og föt eru orðin gegnblaut.  Með vinnuskúr sem er bara upphitaður í stuttan tíma í einu til að spara bensín og bústað eingöngu með geislahitun eru ekki mörg ráð til að þurrka vinnugallann og rakur galli að morgni er eitthvað sem manni langar ekki að klæðast.

En við vorum í kapphlaupi við tímann og veðrið. Það var tekinn hádegismatur en kaffitímarnir voru stuttir enda dagsbirtan dýrmæt á þessum árstíma. Rúmlega fjögur er hún horfin og við taka vinnuljósin. Í myrkrinu heyri ég hamarshöggin frá næsta byggingarstað meðan ég og tveir aðrir vinnum við járnabindingu þess fyrsta. Blautur í fæturnar í blautum galla með 3ja parið af vettlingum orðið blautt á höndunum er aðeins eitt sem maður getur gert. Unnið sér til hita. Bara djöflast áfram. En það að vinna á hnjánum þrátt fyrir hnépúða er erfitt og 15-16 tímar af því er martröð.  Myrkrið sem umlykur mann og kyrrðin ásamt stjörnunum þrátt fyrir veðurofsan og hamarshöggin  gera upplifunina svolítið sérstaka.

Þarna í myrkrinu og kuldanum með slydduna lemjandi á andlitinu á mér hugsaði ég einmitt: "Hvern djöfulinn er ég að gera hér"!

En svarið er mjög einfalt: Ég vil þetta og líkamlega þreytu ásamt sjáanlegri sönnun fyrir mínu verki frekar en daga þar sem ég var andlega örþreytttur og vissi varla hvað ég hefði afkastað yfir daginn.  

Miðvikudagurinn varð 17 tíma törn en við náðum að komast nánast á áætlun. Með því að sleppa kvöldmat og stoppa aldrei.  Rúmlega ellefu um kvöldið var farið að taka saman. Jaxlinn var tiltölulega ánægður. Þetta myndi sleppa.

Matseljan hafði verið svo væn kvöldinu áður að hengja kvöldmatinn okkar á hurðarhúninn. 3 kalda kjúklinga sem voru étnir þá kl. 12 um kvöldið. Þetta kvöld þegar við komum heim lá kvöldmaturinn okkar við dyrnar. Með um 10% af honum horfinn og um 300 músaskíta yfir restina auk þess að þurfa að hasta á mýsnar til að koma þeim ofan af matnum var það nokkuð sjálfgefið að okkur langaði ekki í rest.

Daginn eftir steyptum við 2 sökkla. Steypumenn neituðu að reyna að athafna sig við þann þriðja enda háspennumastur yfir honum. Um nóttina hafði aftur gert vitlaust veður og þakplötur á bústað rétt hjá okkur voru lausar. Frauðplast sem hafði verið frosið í yfir 10 cm. klaka og með nokkra stóra steina ofan á var dreift um sveitina. Fáni byggingaraðila í tætlum. Vinnuskúrinn okkar stóð enn enda bundinn við Bensinn frá síðustu öld.

Núna eigum við bara 6 sökkla eftir og 9 sumarbústaði......... 

 

 

Fjórða ríkið, Erla og gestapo Bush

Eftir að hafa lesið sögu Erlu Óskar Arnardóttur og sjá í athugasemdum rætnar og allt að því viðbjóðslegar athugasemdir um að hún geti nú bara sjálfri sér um kennt og sé jafnvel að gera úlfalda úr mýflugu, ákvað ég að skoða þetta aðeins betur. Hér er ein grein af hundruðum um Gestapódeildina sem Bush fékk að stofna og stjórna í kjölfar hryðjuverkaárásanna. Þarna er líka sönnun um það að Erla verður ekki beðin afsökunar og íslensk stjórnvöld koma bara til með að koma hallærislega frá þessu máli með fótspor á afturendanum. Hefur td. einhver velt fyrir sér hversu margir af yfir 1200 föngum sem líða helvíti í Guantanamo hafa verið ákærðir og dæmdir? Þrátt fyrir pyntingar og óheyrilegar þjáningar hefur gestapo  ekki getað fært sönnur fyrir hryðjuverkatengslum fleiri en þriggja manna hingað til.

Tenglar á þessa síðu og fleiri eru fyrir neðan greinina.

HOMELAND SECURITY, AMERICAN GESTAPO

The love story of Trevor Hughes and his fiancee Beate began in an elementary school in the Himalayan foothills. They were 'global nomads'. He was a diplomat's son, she the daughter of missionaries. They lived in Asia, attended school together, fell in love and wanted to get married.
     But when Beate, a German national, tried to visit him on a six-month tourist visa she was detained in Atlanta, handcuffed, jailed - even stripped of her diamond engagement ring. Then, after twenty hours without food, she was put on a plane and shipped back to Stuttgart.
     "This isn't the America I fought for," said Hughes, who served in the Navy and U.S. diplomatic corps, "You don't expect that."
     What happened - in Beate’s own words:-
     I spent the night of 6th October 2003 in an American jail - Kennesaw Jail, almost one hour from Atlanta airport. I was handcuffed and treated as though I had committed a heinous crime. Alongside me were numerous males, all of whom had broken U.S. law, and one other woman, from El Salvador, with whom I shared my jail experience.
     The rage and defiance I felt / feel, coupled with exhaustion, absolute disappointment for not being to fly on to see Trevor and sheer disbelief regarding what was happening was the roller coaster I went on for two days . . . and still am.
     I left for Atlanta Oct. 6th. Before checking in at Stuttgart Airport, Germany, I was already told that despite having a valid b1/b2 visa and questioned as to the point of my trip (visiting my fiancé . . .) to what I am doing with my life (enrolled at a university in London on a distance learning course) that they should warn me the U.S. sees a visa as merely 'knocking on their door' and nothing more. I felt they were exaggerating a little and felt they probably thought that I wasn’t telling the truth as they gave me examples of people whom had been returned – most of whom had stated something different in their visa application than what they told immigration.
     After nine hours on Delta I stood in line in Atlanta – and was sent to 'immigration orange'. 'Immigration green' I had the privilege of enjoying for three hours on my last trip to the U.S. 
     The six hours following that were rather phenomenal, and I held on to shreds of hope that I would not be deported. I was interrogated by a man who failed to make eye contact with me once, yelled questions across the entire office at me, went through my bag, read everything and took me apart . . . from my nationality, birth place, to where and why I studied in London to which church my parents attend . . . repeating to me over and over that I was failing to convince him that I was a permanent German resident. I answered everything truthfully, having nothing to hide. My crime in a nutshell, if there is a nutshell in this case, is being engaged to an American and 'never' living in Germany long enough to convince this one man that Germany is home. 
     And so, it became clear that he was sending me 'home' (whatever that was, of course) I fail to know how really to convey the absolute fury and rage at his arrogant, rude, discriminating behavior. It took almost an hour to get all my fingerprints because they kept failing to do it correctly. He thought we had now reached a stage at which he could joke around with me. I resented this man so completely.
     By 11pm we were heading for jail. I was finally 'allowed' to make a phone call to Trevor and also Sue, his mum, and I was able to at least let some of the feeling from the last day out. 
     All my belongings were taken, including all my jewelry and I was handcuffed and marched out with the other 'detainees' to the van. It was reiterated on several accounts that “these were just proceedings, I was not a criminal . . .” Somehow they seemed to think this would make it more acceptable to me.
     So we drove into the night, I looked out at rainy America, ‘land of the free’, through criss-crossed metal bars, wishing I was with my fiancé in Colorado Springs. Trying to comfort the woman next to me, who spoke almost no English, and being thankful that I did, we arrived at the jail almost one hour later. Crass ordering around, mugshots, receiving blankets and being put in our cells followed. We briefly acknowledged the other women in the jail there and I headed for my hard bunk bed.
     I thought about all the love and support I had in this and I tried to sleep. It was loud and light and toilets flushed all night, you could hear the men’s raucous voices. It was, to be sure, interesting to slip into this world and feel all the intense emotions I did, but knowing I would be free again tomorrow. Back in Europe tomorrow. I surprised myself that night, I was okay.
     The next morning - early - a loud “Killguss! Out of bed NOW” beckoned me into phase two of my 'detainee' experience. I was put back into a van and taken to the airport. I was stuck in solitary confinement with no belongings for over four hours. I finally bashed on the door and demanded to be told what I was doing in there, why I couldn’t sit at the front in the immigration office like the night before and demanded food after close to twenty hours of forced fasting . . . Someone finally let me out after being refused the first time. My plea to make phone calls earlier and let out of the cold white room, essentially a toilet, as that was the only thing keeping me company.
     Another six hours of waiting ensued. I escaped to the toilet with my mobile several times to make calls to Trev, got to know some South Africans with a similar story being deported. This was complete and utter injustice. The desire to ever return – regardless how long we had been banned from entering – was non-existent. We were all furious, resigned to our fate and yet telling ourselves that everything was going to be okay, and joking with each other about the absurdity of it all.
     I was finally ‘escorted’ half an hour prior to take-off. My passport was handed to a stewardess. I have never looked forward to a Delta flight more in my life. I was given three middle seats to sleep on; a row clearly held for the Germans returned every day. 
    The same woman from the passport control in Germany met me. She was concerned to hear my story and how I had been treated. I appreciated the time they took to do so. She told me of similar cases. Of a wife that had recently been returned, married to an American military man. Of a musician who had been invited by several American orchestras and had a visa, but was returned because he was questioned as to whether he would be earning money. He was adamant that he had been invited and was doing this voluntarily, but he was interrogated so long that he added he might receive gifts for helping. He couldn’t say. That was considered reason enough to deport him.
     The last four months have seen a wave of people returned to Stuttgart Airport. For almost two weeks there was a person on the flight back every day.
     I am tired. I was met by my aunt and uncle at the airport. I am happy to be home and clean again, to be in Europe, but very sad to be without Trevor. I know we can get through this and have been doing so. We have more dramatic changes ahead. I struggle to know how I will ever find the desire to return again at this point.
     Several government agencies including the Department of Homeland Security either didn’t return telephone calls seeking comment or refused to discuss Beate’s detention.

Hér er svo sýnishorn af starfsháttum Gestapó:

The Mysterious Death of Carol Anne Gotbaum

 

 Hér eru nokkrir tenglar inn á svipuð mál en Gestapó er orðin staðreynd á ný. Enda var afi Bush einn helsti stuðningsmaður Adolfs Hitlers í byrjun ferils hans. Þó að það og tengsl Bush fjölskyldunnar við Bin Laden ættina fara ekki hátt í dag.

http://www.celticsurf.net/freeworld/gestapo.html 

http://noiivan.blogspot.com/2006/12/homeland-security-banning-mandela.html 

http://www.lewrockwell.com/akers/akers72.html  

http://www.mg.co.za/articlePage.aspx?articleid=323835&area=/insight/insight__comment_and_analysis/ 

Þetta helvítis útlendingapakk!

Í Morgunblaðinu í dag eru greinar eftir tvær konur, aðra frá Litháen, hina frá Póllandi þar sem þær vekja athygli á auknum fordómum Íslendinga í garð sinna þjóða. Sú frá Litháen segir ma. í sinni grein að hún geti ekki og eigi ekki að bera ábyrgð á öllum samlöndum sínum hérlendis. Að bróðir hennar fái ekki leigt þegar hvaðan hann kemur upplýsist, sé ekki í lagi. Þær velta báðar fyrir sér hvort að það að Íslendingur fremji ofbeldisverk eða þjófnað sé þá á ábyrgð Íslendinga eins og virðist vera orðið samasem merki hjá þeim. Ef einn pólverji fremji glæp séu pólverjar pakk.

Ég stóð mig að svona fordómum í dag. Eftir að hafa heyrt fullt af sögum af þjófnuðum pólskra smiða á vinnustöðum án þess að hafa neinar sannanir eða orðið vitni af því en ég hef unnið aðeins með pólskum smiðum, lenti ég í því að partur af því sem ég hafði verið að vinna við hvarf. Ekki merkilegt eða verðmætt en ég hafði eytt töluverðum tíma í að gera þetta. Einu mögulegu sökudólgarnir voru þeir sem þrifu og Pólverjarnir sem voru að flísaleggja þarna. Eftir að Íslendingarnir voru búnir að sverja af sér alla aðild hjólaði ég í Pólverjana. Ég talaði íslensku og fékk svar á pólsku. Alveg foxillur bölvaði ég og ragnaði og Pólverjarnir voru efstir á skrá yfir grunaða.

Ég hef orðið vitni að 2 þýskum smiðum sem eyddu 3 og hálfum degi í það sem okkur finnst vera dagsverk fyrir einn. Pólverjarnir sem ég hef haft kynni af eru vel metnir af yfirmanni þeirra sem borgar þeim hálf laun íslensks starfsmann (en löglegan taxta) en þeir á sama tíma eru að taka inn pólsk mánaðarlaun sín á einum degi.  Í dag er skortur á verkamönnum í Póllandi. Getur verið að það séu "smiðirnir" á Íslandi. Já, en það eru líka mjög margir íslenskir "smiðir" á markaðnum sem ættu ekki að fá að koma nálægt smíði.

Megur málsins er sá að þegar eintaklingur "af erlendu bergi brotinn" er nappaður fyrir eitthvað fer fréttamennska sem ýtir undir rasisma af stað. Erlendir fíkniefnasalar og vændisklúbbar hafa öðlast fótfestu hér og fyrir löngu. Hvort það sé rússneska mafían eða sú lithúáeska eða færeyskt útibú Hells angels skiptir mig engu máli. Íslendingar voru varaðir við að fara ekki sömu leiðir og hinar Norðurlandaþjóðirnar en eru enn að humma fram af sér hvernig á að koma fram við útlendinga.

Heimska stjórnmálamanna liggur í því að það eru þúsundir útlendinga hér sem hafa lært íslensku og aðlagast íslensku samfélagi og geta leiðbeint ráðamönnum með hvað sé mest aðkallandi til að hjálpa innflytjendum að aðlagast. En nei hér eru skipaðar þverpólitískar nefndir með félagsráðgjöfum, sálfræðingum og fulltrúum flokkanna. Hér á blogginu eru nokkrir (of fáir) fulltrúar innflytjenda. Innan stjórnmálanna enn færri. En það er mjög auðvelt að nálgast innflytjendur og skoðanir þeirra og væntingar.

Já ég stend mig að rasisma og fordómum og fáfræði sem er ein mesta ógn mannkynsins. Það getur vel verið að pólverjinn sem ég var að spyrja um týndu smíðina mína hafi sagt mér að hoppa upp í görnina á mér, hann hefði ekki tíma til að hjálpa Íslendingum sem skilja ekki pólsku og væri á eftir áætlun í því sem hann væri að gera. Hann getur líka hafa sagt að hann gæti bara ekki hjálpað mér enda skyldi hann ekki þetta hrognamál mitt.  En helvítis Pólverjinn var örugglega sekur. Það sljákkaði ekki í mér fyrr en ég heyrði að umræddur verknaður myndi felast bak við skáp! Þetta er lítið og saklaust dæmi um fordóma. Eða kannski ekki svo saklaust. Hvað gerist ef það verður atvinnuleysi í einhverri stétt sem útlendingar eru áberandi í?

 Ég er bara einn af þúsundum Íslendinga sem glíma við fordóma, fávisku, ólíka menningarbakgrunna og það að skilningsleysi milli manna geti skapað vandamál. Ég er rasisti útaf sögusögnum, reynslu og fáfræði. Hversu margir eru eins og ég veit ég ekki en ég hef miklu meiri áhyggjur af þeim sem hafa allar sínar upplýsingar frá fjölmiðlum. Vegna þess að þeir ýta undir rasisma.

Það hafa margir stjórnmálaleiðtogar um allan heim slegið sig til riddara í gegn um söguna með því að gera útlendinga að rót vandans. Ef að íslenskir stjórnmálamenn fara ekki að draga höfuðið upp úr holunni lendum við kannski í því að eignast okkar eigin litla Le Pen eða Adolf.

Meistarinn með magnaða tónleika!

Tónleikar Megasar í gær voru einhverjir skemmtilegustu tónleikar sem ég hef farið á. Karlinn var í þrumustuði og bandið á bak við hann heitir sannarlega réttu nafni. Þeir stálu senunni gersamlega vegna þess að maður var svo meðvitaður um hvað þeir allir skiptu miklu máli þó að Guðmundur Pétursson hafi kannski verið fremstur meðal jafningja enda virkaði hann á mig eins og hljómsveitarstjórinn. Lóa Lóa var eitthvað flottasta grúv sem ég hef heyrt lengi. Ef Samúel J. og blásarafélagar hefðu verið með hefði það fullkomnað þetta. Ekki það að ég sé að kvarta. Kallinn og hljómsveitin voru frábær! Hef upplifaðþað að vinna aðeins með honum við útgáfuna á Megasukkdisknum hús datt! og veit hvað hann er vandvirkur við textagerðina þó að skýrleiki í flutningi sé ekki hans sterka hlið. En þá er bara allt í lagi að þekkja textana. FRÁBÆRT KVÖLD!

Ég hef ekki séð hann á tónleikum síðan á drög að sjálfsmorði í Menntaskólanum við Hamrahlíð þá 16 ára en mikið djö.... voru það magnaðir tónleikar.

Svo eru meira að segja framleiddir gítarar í höfuðið á honum! Fulldýrir fyrir mig en eftir þessa tónleika ætti hann að skoða þá.... 

http://megasguitars.com

 

Okurveita Reykjavíkur og guðfaðir Glanna glæps.....

Fyrir 2 árum síðan við þær aðstæður að sumarhitar voru hér miklir tilkynnti Alfreð Þorsteinsson þá valdamesti maður borgarinnar og stjórnarformaður Okurveitu Reykjavíkur um nauðsynlega hækkun gjaldskrár Okurveitunnar. Ástæða uppgefin var minnkandi notkun! Í flestum löndum þar sem lýðræði ríkir  og siðspilling á undir högg að sækja hefði þessarri hækkun verið mótmælt kröftuglega að neytendum. En nei, ekki hér.

Það var bara borgað möglunarlaust um leið og flugmóðuskip og minnisvarði Alfreðs , nýju bækistöðvar OR fór einhvern milljarð fram úr fjárhagsáætlunum en var á sama tíma engan veginn ástæðan fyrir hækkununum.

Núna rúmlega 2 árum seinna á Okurveitan rúmlega 4 milljarða sem þeir geta gefið ófeðruðu afkvæmi sínu REI  í vasapening ásamt 10 milljarða króna meðlagi sem felst í kunnáttu og reynslu sem Okurveitan hefur öðlast við að þjónusta EIGENDUR OKURVEITUNNAR. En eigendurnir eiga þessa reynslu og kunnáttu ekki heldur erlendur banki og fjárfestar.

Og hækkunin fyrir rúmum 2 árum síðan var greinilega til að safna í sparibaukinn fyrir góðvinina.

Það að vita að Alfreð Þorsteinsson er en með spottana í höndum sér þó brúðan heiti Björn Ingi og 6,3% fylgi sé enn nóg til að vera valdamesti maður borgarinnar er vægast sagt óhugnalegt.  

Ef að nýr meirihluti ætlar að kóa með þessu spillingar- og kjötkatlabæli sem Framsókn er og sópa undir teppi gagnrýni á bittlingapólitík þeirra opinbera Svandís, Dagur og Margrét  það að draumurinn um stjórnartaumana ristir dýpra en hugsjónir og hugmyndirnar sem þau standa fyrir.

Ef svo verður  getur maður alveg eins greitt framsókn atkvæði sitt.

Þesi mynd hefur gengið um netheima og ég get ekki stillt mig um að koma henni að. Finnst samt að myndin ætti að breytast úr Birni Inga í Alfreð. (Smelltu á myndina og svo aftur).

Kaghýddir rakkar á flótta eða íslenskir pólitíkusar?

Svandís Svavarsdóttir hefur fyrir hönd siðferðiskenndar þjóðarinnar beitt svipunni ótæpilega á borgarstjóra og meðreiðar....... nei afsakið borgarstjóra og 6,3% manninn Björn Inga þann valdamesta í borginni. Þeir náðu á örskömmum tíma (án meirihlutans greinilega) það sem engum öðrum spillingarverknaði íslenskra ráðamanna hefur tekist. Að fá íslensku þjóðina til gera meira en að hrista hausinn í hneykslan, ropa og reka við og láta þar við sitja.

Kárahnjúkavirkjun, Hellisheiðarvirkjun og væntanlega virkjanir í neðri Þjórsá eru samþykktar með hriplekum rökum og enginn nennir að velta því fyrir sér. Kosningarstjóri Framsóknar kaupir jörð af ríkinu á vinaverði og eignast vatnsréttindi sem Landsvirkjun greiðir honum svo fyrir. Annar kosningarstjóri þeirra er allt í einu orðinn besti maðurinn til að stýra útrás peningahyggju og hugvits Orkuveitunnar og í vasann detta sérsamningar um kaup hlutabréfa. Enginn er að hlusta.

6.3% maðurinn er með hátt í eina og hálfa milljón í laun fyrir að vera langflottasti maðurinn í borgarstjórn. Enginn haggast. Honum tókst að vísu að setja annan mann á lista Framsóknar í launuð störf beggja vegna borðsins hjá Reykjavíkurhöfn og einhver mótmælti þannig að það var fiffað til. 

Bjarni Ármannsson tók 500 milljónir úr rassvasanum, skellti á borðið og keypti hlut í væntingum sínum og annarra. Nokkrum dögum síðan átti hann milljarð í væntingunum. Bjarni er bankamaður þannig að hann veit hvað hann er að gera en við hin höfum ekki hugmynd um hvernig þetta virkar. Og Vilfreð virðist ekki gera sér grein fyrir því heldur. Á örfáum mánuðum hefur hann markaðssett sig sem leiðtogann í slökkviliðsgallanum sem ætlar að endurbyggja í sömu mynd húsin við Lækjargötu. Hann át þau orð hnípinn. Síðan hefur leiðin bara legið niður á við og satt best að segja hefur hann ekki yfir sér neina aðra mynd en að vera Villi Viðutan. Og það er ekki myndin sem borgarstjóri á að sýna kjósendum sínum.

En þessi uppákoma sýnir eitt mjög skýrt. Miðað við skýra hrattspilandi buisnessmenn nýju græðgisbyltingarinnar eru stjórnmálamenn okkar ekki einu sinni aflóga dráttarklárar. Eins og hýddir rakkar ýlfra þeir núna undan þeim gjörning sem þeir sjálfir settu af stað ekki vitandi hversu illa þeir yrðu teknir af hörku viðskiptalífsins.

Það er búið að gefa óveiddan fisk við strendur landsins um ókomna tíð. Bændur eiga ekki lengur stóran part jarða sinna vegna þjóðlendukrafna sem enda á efnahagsreikningum auðmanna. Erlend stórfyrirtæki menga í boði ríkisins. Rétturinn á kalda vatninu sem rennur hér er að verða markaðsvara.

Og loksins, loksins lætur þjóðin í sér heyra. En þó slegið sé á puttana verður lokaniðurstaðan sú sama. Tekur kannski lengri tíma en samt.....

Með pólitíkusa sem hugsa eins og skömmtunarmálaausur velunnara og kosningarstjóra eigum við ekki sjéns í  nítróinnspýtta græðgisvæðingu alþjóðavæðingarinnar.

Er ekki best að setja bara klakann í heild sinni á ebay?

Ég, fallagrösin, framsókn og elskulegt álið

"Þar fyrir utan hefur verið mikil pólitísk óeining um stóriðjuuppbyggingu og ef við ætlum ekki að færa öfgafullum andstæðingum slíkrar uppbyggingar alla sigra á silfurfati þá verðum við að hægja á ferðinni."

Skv. þessari staðhæfingu Bjarna Harðarsonar þingmanns framsóknarflokksins erum við öll sem setjum okkur upp á mót við álgræðgisvæðingu framsóknar öfgafólk! Það fær mig til að hugsa um hvernig þessir álhausar hugsa. Og þó að Bjarni sjálfur sé kannski ekki einn þeirra þá er þetta mengjadæmi þar sem allir sem eru á móti mismunandi álverum og virkjunum af mismunandi ástæðum settir af framsókn á sömu hilluna merktri öfgamönnum.

Lítil erlend stelpupísl sem mótmælti í nafni Saving Iceland er núna orðin á Íslandi það sama og John Lennon var í ameríku J. Edgars  Hoover. Ógn við samfélagið og hvernig það hugsar. Á sama tíma fá erlendir verkamenn 438 krónur á tímann við að reisa glæpinn á Kárahnjúkum og eru reknir úr landi ef þeir ýlfra undir svipunni. Og alþjóðleg fíkniefnamafía sem framsókn ætlaði að uppræta með "milljarði í fíkniefnin" hefur aldrei verið umsvifameiri.

Ég fæ oft framan í mig að það sé þversögn í baráttu minni gegn álverum, virkjunum og stóriðju. Ég drekki jú gos og bjór úr áldósum, noti álpappír við grillið og ferðist með flugvélum smíðuðum úr áli.  Fæ líka þau rök að ekki hafi verið bent af andstæðingum álvera og virkjana á neitt annað sem kemur í staðinn fyrir þessa uppbyggingu og vítamínsprautu í byggðalögin. Hvað hef ég upp á að bjóða í staðinn fyrir verksmiðjurnar sem eru markaðssettar sem bjargvættir byggðalaganna. Ætla ég að tína fjallagrös, brugga vín úr krækiberjum, sýna hvali, opna kræklingasetur á Séstvarlavík eða markaðssetja íslenska lopann sem New York trend? (Krækiberjavínið er reyndar snilld ef það er rétt gert).

Nei ég ætla ekki að gera neitt af þessu. Ekki einu sinni að gera fjórar bóndakonur á Hvammstanga að tæknilegum ráðunautum fyrir  Microsoft. Ég ætla ekki að gera neitt! Og ríkisstjórnin á ekki að gera neitt nema að sjá til þess að kvótaskerðingin verði bætt þeim sem verða fyrir henni. Og það felst ekki í því að mála hús sem ríkið hefur sleppt því að mála í mörg ár. Jú raunar á hún að koma því í verk sem átti að gera fyrir áratugum. Koma samgöngumálum milli landshluta af steinaldarstiginu.

Þessi málatilbúningur að ef við virkjum ekki og setjum niður álver alls staðar þar sem er fólksflótti eða niðursveifla verði atvinnuleysi og kreppa kemur frá ofboðslega þröngsýnu og  kjálkabreiðu fólki sem dags daglega gengur undir samheitinu framsóknarmenn. Þetta fólk hefur áunnið sér ákveðina auðmýkt gagnvart erlendu auðvaldi enda eytt fjölda milljóna af íslensku skattfé í að staupa við stóra forstjóra knékrjúpandi og betlandi í auðvaldinu að taka að sér að uppfylla mengunarkvóta landsins þar sem það hljóti að vera hægt að fá "aðra" undanþágu til að menga. Og svo þurfi þeir ekki að borga fasteignagjöld eða annað sem íslensk fyrirtæki eru skyldug til að greiða vegna þess að ef erlendu auðhringirnir koma til Íslands verður yfirmaður þröngsýna flokksins áfram á þingi og afleiðingarnar að gjörðum flokksins koma ekki í ljós fyrr en eftir fullt af kosningum.

En það er misskilningur að ég sé á móti áli. Bara alls ekki. Finnst þetta frábær málmur. Ástæðurnar fyrir því að ég sé á móti sumum virkjunum og álverum eru mjög misjafnar. Ástæðurnar fyrir því að ég sé á móti virkjunum í neðri Þjórsá hef ég talið upp í nokkrum færslum hér. Ég kaus á móti stækkun álversins í Straumsvík af nokkrum ástæðum.  Í fyrsta lagi finnst mér álverið vera orðið hryllilega stórt og ljótt nú þegar og stækkunin agaleg kaun á framtíð Hafnarfjarðar. Í öðru lagi er ég á móti virkjunum í neðri Þjórsá eins og ég hef áður talið. Mengunar- og háspennumöstrin skipta máli líka.  Er ég á móti álveri í Helguvík? Já, neðri Þjórsá aftur. Álverið sjálft yrði samt sennilega vel falið fyrir okkur. Álver á Bakka? Jarðhiti sér um raforkuna. Ég hef ekki kynnt mér málin nógu mikið til að taka afstöðu. Álver í Þorlákshöfn? Álver og átappað hreinasta vatn heimsins á sama skika? Veit ekki + neðri Þjórsá.

Málið er bara það að við glímdum lengi við einhæfan útflutning sem hét þorskur. Það stefnir með framsýni þeirra kjálkabreiðu í að við verðum með annan jafn einhæfan útflutning áfram í forsæti. ÁL! 

Það þarf að borga fyrir framlögin í kosningarsjóðina

Og hvort sem það er Halliburton, hergagnaframleiðendur, olíufyrirtækin, bandarískir gyðingar í leit að syndaaflausn eða nikótínframleiðendur þá má Georg vitgranni Runni eiga það að muna eftir velgerðarmönnum sínum. Á Íslandi heitir þetta að vera framsóknarmaður.

Bush beitir neitunarvaldi gegn lögum um tóbaksskatt

Íslendingar bjarga heimsfriðnum!

Búrma heitir það enn þó að Myanmar sé ein birtingarmyndin. Minnir að Myanmar sé Búrma á algengasta tungumáli landsins. Aung Sang Suu Kuy er búin að vera meira og minna í stofufangelsi í 17 ár og stundum við það rýran kost að svelta. Hún er Mahatma Gandhi nútímans og það er sárt að horfa upp á að þetta ástand. Það að Darfur, þjóðarmorðin í Rúanda og viðbjóðurinn í gömlu Júgóslavíu skuli allt enda sem spjall um daginn og veginn hjá öryggisráðinu án aðgerða fyrr en tugir þúsunda saklausra borgara sé látinn er ofar mínum skilning. Ég er ekki alveg að kaupa það að formaður Samfylkingarinnar breyti þessu. Ekki frekar enn að heimsókn hennar til Palestínu hafi haft áhrif á gang mála þar. En hvort Íslendingar eigi erindi í öryggisráðið? Hvað veit ég. Eru ekki allar stofnanir Sameinuðu þjóðanna spilltar málamiðlanir. Svona alþjóðlegur Framsóknarflokkur?

Sendimaður SÞ í Búrma ræðir við Suu Kyi